ALTIJD INGESCHAKELD
En toen ging het licht uit...
Tekst: Tineke Weyhaeghe
|
Foto's: Relaxatie Zen'ti
31-01-2023 15:10
Voor ik mijzelf voorstel, start ik met mijn verhaal… toen ik 30 jaar was
En toen ging het licht uit… En zag ik mijzelf liggen op de grond van de luchthaven in Tunesië. Wat een week geleden een vlucht was geweest, letterlijk en figuurlijk… was ik nu op de grond beland. Het draaide, het geroezemoes werd luider, het werd zwart, ik voelde mij ineen zakken en ik kon niet meer reageren. Bezorgde blikken en vragen boven mijn hoofd: ‘Wat is er gebeurd?’ ‘Voel je je wel goed?’ Ik opende mijn mond, maar er kwam geen woord uit. Dus sloot ik mijn ogen maar weer. Het enige dat er op dat moment nog door mijn hoofd ging was: ‘Ik moet op dat vliegtuig geraken. Ik moet naar huis, naar mijn kinderen. Ik wil hier weg. Naar huis.’
GEEN ADEM MEER, DRUK OP DE BORSTKAS... EEN PANIEKAANVAL
Maar ook de gedachte van dan terug in de realiteit te belanden op het werk bezorgde mij hartkloppingen. Mijn ademhaling stokte in mijn keel. Ik kreeg geen adem en voelde een enorme druk, alsook er een dikke Sumo-worstelaar op mijn borstkas zat. Wist ik veel dat ik op dat moment een paniekaanval had. Een stemmetje in mij zei: ‘Probeer jezelf te kalmeren. Adem rustig, sluit je ogen.’ En daar lag ik dan met mijn handen over mijn gezicht op de grond aan de gate voor vertrek. ‘Laat mij met rust, laat mij met rust, laat mij met rust…!’
MET MIJN HANDEN OVER MIJN OGEN LAG IK MINUTENLANG OP DE GROND
Ik voelde dat de mensen naar mij keken. Langzaam kwam ik rustig. Wat uren leek te duren, was waarschijnlijk maar een paar minuten. Maar als ik op het vliegtuig naar huis wou stappen, moest ik mezelf terug oprapen en kalm zijn. Want wat als ze mij hier naar een ziekenhuis brachten, of mij niet geschikt achtten om te vliegen. 30 jaar en net gescheiden, alleenstaande mama en in een impuls op het vliegtuig gestapt. Hoe kon ik in zo een situatie terecht komen? Ik was toch veel slimmer dan dit. Toen ik rechtop kwam, naderde een toeriste mij. De lieve dame bood mij een kalmeringspilletje aan, want dat had ze ook nodig om te vliegen. Vliegangst, schoot er door mij heen. Ze dacht dat ik vliegangst had. Dit was misschien nog de meest logische verklaring voor de vele nieuwsgierige ogen. En ik stapte mee in dat verhaal. Angst was het zeker. Maar geen vliegangst, ik vind het zelfs zalig om te vliegen. De vrijheid, hoog in de lucht, het gevoel van te zweven…
IK KON NIET MEER STOPPEN MET HUILEN
Wat ik in normale omstandigheden nooit zou doen, deed ik nu toch. Ik aanvaardde het kalmeringspilletje van een wildvreemde op een luchthaven dan nog wel. Nam een slok water en wachtte tot het zijn werk deed. De vrouw keek mij bemoedigend aan en schonk mij vertrouwen. Van de terugvlucht herinner ik mij niet zo veel meer. Ik ben af en toe weggezonken in een slaap, heel onrustig. Na een nachtelijke en ongemakkelijke autorit, kwam ik thuis. En toen begon het huilen. Onbedaarlijk. Diep. En het stopte niet meer. Ik was op. Fysiek. Mentaal. Emotioneel. En ik kon niks meer zeggen. Alleen maar huilen. Ook bij de huisarts de dag nadien, kon ik alleen maar huilen.
HARDE KLAP 1 JAAR NA MIJN SCHEIDING
Dit was het begin van een harde klap die ik kreeg ongeveer een jaar na mijn scheiding, waarvoor ik mij zo sterk heb moeten houden. Na een gevecht op mijn werk waar ik geen erkenning kreeg voor wat ik allemaal deed. Perfectionistisch. Controle Freak. People Pleaser. Harde werker en voor iedereen inspringen. Maar mezelf had ik onderweg bedolven, onder grote zware stenen. Tot de druk te groot was. Sterk blijven. Heb ik altijd moeten horen. Het is niet erg. Het doet geen pijn. Ga maar door. En dat heb ik gedaan, tot het licht uitging. Ik kon niet meer. Het was op. Ik was op. Maar wat nu. Een burn-out, vertelde de huisarts mij. Maar ik wist toen al dat er veel meer laagjes onderliggend ook mee de oorzaak waren.