En toen kreeg ik geen adem...

Voor ik mijzelf voorstel, start ik met mijn verhaal… toen ik 0 jaar was.

Pylorusstenose, luidde de diagnose. Ja, ik weet het Pylorus-wat? Ik heb er ook lang op moeten oefenen om het te kunnen uitspreken. Meestal zei ik als mensen mij naar het litteken vroegen op mijn buik: ‘Oh, iets met mijn maag toen ik een baby was.’ Het is een vergroeiing van de maagopening waardoor voedsel niet naar binnen kan. Een zeldzame aandoening die minder voor komt bij meisjes. Ik verbleef nog een aantal weken in het ziekenhuis, vooraleer ik naar huis mee mocht. Op mijn rechterzijde van de buik zit er een heel mooi litteken van een 5-tal centimeter. En ja, ik heb het altijd al een mooi litteken gevonden. Zonder dat ik het verhaal erachter wist. Het heeft mijn leven gered en groeit nog steeds met mij mee. 

Hier heb ik uiteraard geen eigen herinneringen aan. Behalve dat ik als kind, tiener en jongvolwassene een moeilijke eter was. Veel overgegeven heb in mijn leven. Ja ja, weerstand. Verwerkingsproces. Moeilijke vertering. Maar een dergelijk trauma, zowel fysiek als emotioneel, heeft zich toch ook vastgezet ergens in mijn lichaam. Op verschillende niveaus, in de fysieke cellen, maar ook in het emotionele geheugen. Ik heb dit, al dan niet onbewust, meegemaakt. En verwerkt? Geen idee. Losgelaten en een plaats gegegeven? Ja, dat geloof ik wel. 

Heeft een dergelijke ervaring invloed op je als baby? Daar ben ik wel van overtuigd. Ja, zeker. Als je ook al maar iets gehoord hebt over ‘veilige hechting’, dan heeft dit een grote impact daarop gehad. Zo veel is zeker.