Wat als elke ademhaling pijn doet? Toen ik op mijn 15de mijn rug gebroken heb, door een domme val op sportdag, heb ik dit aan de lijve ondervonden. Elke ademhaling deed pijn, en dan weet je pas hoeveel keer je ademhaalt op een dag. Om die pijn en dat gevoel te onderdrukken, adem je dan maar minder vaak of minder diep. Daarna volgde een lange weg en pas na 7 jaar werden mijn klachten serieus genomen.
En toen lag ik daar… Op de grond. Een keiharde val. Mijn benen werden onder mijn lichaam vandaan geslagen. En ik smakte keihard naar beneden recht op mijn staartbeentje. Het gebeurde in een fractie van een seconde. Ik lag plat op de grond, de wieltjes van de roller blades draaiden nog als een gek door. Mijn armen voor mijn gezicht. En ik wist dat het ernstig was. Even voelde ik zelfs helemaal niks. Het leek urenlang te duren, tot ik besefte dat mijn schoolvriendinnen naar mij stonden te kijken en mij vragen stelden. Ik kon niet antwoorden.
De sportleerkracht werd er bijgehaald, die er niks beter op vond dan mij bij mijn beide handen vast te nemen om mij recht te trekken. Nee, dat gaan we niet doen. En ik rukte mijn handen los en ging terug plat op de grond liggen. Ik scande mijn lichaam. Van tenen tot hoofd. Kan ik alles bewegen? Hoewel ik bevroren leek van de klap, kon ik zo goed als alles voelen. Maar een verdovende pijn leek over mijn gestrekte lichaam te liggen en drukte mij plat.
Er kwam een moment dat ik toch moest recht komen. Maar van alles wat er daarna gebeurd is, herinner ik mij niet veel meer. Ik kwam overeind. ‘Sterk zijn. Geen pijn. Geen drama. Komaan.’ Een 10-tal minuten voordien was de ambulance gekomen voor een andere leerlinge die gevallen was op deze sportdag. Ze konden toch niet opnieuw bellen van: ‘Kom er maar nog eentje halen?' En dat deden ze ook niet.
Wel zag ik mij niet meer in staat om verder de sportactiviteiten mee te doen. Ze haalden dan maar een stoel om mij op te installeren zodat ik kon kijken. ‘Je bent op je zitvlak gevallen, dus het zal waarschijnlijk je staartbeentje zijn. Daar kun je toch niks aan doen’, vertelde diezelfde sportleerkracht mij. Op het einde van de dag werden mijn fiets en ikzelf in een auto geduwd, zodat die mij naar huis kon voeren. Met de boodschap: ‘Ze is gevallen, maar het zal haar staartbeentje zijn’, werd ik bij mijn ouders afgezet.
De volgende dag ging ik naar de huisarts, die schreef mij valium voor - wist ik toen veel wat dit was - en ik moest maar 3 dagen platte rust nemen. Daarna zou het beter zijn. De maandag ging ik ‘gewoon’ naar school. Pas 3 weken later werd er een foto genomen en 2 breuken in mijn onderrug vastgesteld, de uitsteeksels van 2 ruggenwervels werden door de aanhechtingsspieren afgescheurd. De radioloog-specialist keek mij aan: ‘Wat gaan we doen meisje? Wil jij in het gips? Je loopt nu toch al drie weken zo rond.’ Want ja, die verantwoordelijkheid werd bij mij gelegd.
Tot ik op een dag volledig blokkeerde en vast zat. Ik kon mij niet meer bewegen, mijn benen niet meer opheffen, of rechtstaan. Elke ademhaling deed pijn en elk spiertje in mijn lichaam was gespannen. 7 jaar heb ik dit volgehouden, met behulp van allerlei pijnstillers en spierontspanners. Gans mijn studieperiode. Om dan daarna in een revalidatiecentrum te starten aan een lange langzame lijdensweg. Hier werd mijn spierkracht terug opgebouwd, mijn mobiliteit terug verbeterd en oh ja, ik kreeg ook een vorm van relaxatie. Maar, laat het mij zo zeggen, die aanpak heeft niet gewerkt.
Toen ik via via bij een osteopaat terechtkwam, die een beetje raar was, heeft die man mij van mijn pijn en onderliggende kwetsuren afgeholpen. Er was veel meer gaande dan alleen de fysieke breuken. Er waren verschillende laagjes en weefsels bij betrokken en beschadigd. En het emotionele aspect van het verwerken, dat niet had plaatsgevonden,... moest dan nog beginnen. Stilletjesaan.
Want met die val, was plots ook mijn droom om een dansopleiding te volgen in het water gevallen. Mijn sociale leven werd beperkter, want ik kon niet meedoen met andere leeftijdsgenoten. Geen hobby’s en geen sport meer. Niet uitgaan en dansen tot in de nacht. Alles deed pijn, en ik moest zo veel mogelijk rusten. Plat liggen om de pijn niet te voelen. Als ik maar niet bewoog.
Hoe het leven van een 15-jarig meisje met één val veranderde, en er gedaan werd alsof het niet erg was. Terwijl vrienden rondom mij die een arm braken of met hun been in het gips zaten, bezoek kregen met kaartjes en cadeautjes, kon niemand iets zien aan mij. Het was schijnbaar niets. Maar ik was veranderd, onzichtbaar geworden en in mijzelf teruggetrokken. Alleen.