Na een emotionele scheiding gevolgd door een burn-out, was mijn lichaam werkelijk op. Ik ging maar door op adrenaline, om al de rest niet te moeten voelen. Tot plots mijn lichaam zei dat het genoeg was en het licht uit ging. Door oververmoeidheid, uitputting en het emotionele proces kreeg ik last van inwendige hyperventilatie met een paniekaanval als gevolg. De eerste keer weet je niet wat jou overkomt. Je denkt echt dat je een hartaanval krijgt. Je lichaam neemt het over, je begint te trillen, ziet zwart voor de ogen, pijn in de borstkas en krijgt geen lucht meer. De grond zakt weg onder jouw voeten.
Toen ik op de luchthaven in Tunesië mijzelf daar op de grond zag liggen, was dat echt een wake-up call. Daar lag ik dan met mijn handen over mijn gezicht. Schokkend en snikkend. Happend naar lucht. Ik dacht dat ik iets kreeg. Toen wist ik ook niet dat het een paniekaanval was. Ik leek wel in een visbokaal te liggen waar alle geluiden dubbel zo leuk echoden, het licht deed pijn aan mijn hoofd en rondom mij heel veel bezorgde mensen die dachten dat ik angst had om te vliegen en mij wilden helpen. Het reisje naar Tunesië was een vlucht geweest, weg van de realiteit. De angst om terug te moeten gaan, verlamde mij.
Zo kon het niet meer, er moest iets veranderen. ‘Adem dan toch’, fluisterde een stemmetje in mij. Ik legde toen intuïtief één hand op mijn onderbuik en één op mijn borstkas om mezelf te kalmeren. Door te ademen. Rustig. In. Uit. Zucht. In. Uit. Snikkend. In. Uit. Tot op het moment dat ik voelde dat de grond onder mij niet meer draaide. Mijn lichaam ophield met trillen. En ik rustiger kon ademen. Pas toen opende ik mijn ogen. Vastbesloten dat dit mij nooit meer zou overkomen. Wat ik toen niet wist, was dat er nog een lange weg volgde… Maar het onder ogen zien, om hulp vragen en terug ademen, waren de eerste 3 stappen.
Slaap. Adem. Rust.
Als klanten bij mij komen met deze symptomen en klachten, ook al kunnen ze het zelf niet altijd onder woorden brengen, herken ik het maar al te goed. Ik voel het aan het lichaam, de druk op de borstkas en het benauwde verstikkende gevoel door pijn, verdriet, angst, stress… De ademhaling kan dan heel hoog zit, veel te snel gaan of juist heel oppervlakkig waardoor je veel te weinig ademhaalt. Om tot rust te kunnen en willen komen, keer je gewoon terug naar de basis en dat is ademen via je buik.
Ademen. Het is zo natuurlijk dat we het als vanzelf doen. Ons lichaam ademt. Via onze mond zuigen we verse lucht en zuurstof in. Die gaat naar onze longen en wordt dan verdeeld via het bloed naar de rest van ons lichaam. En onze hersenen, die hebben naast vocht ook veel zuurstof nodig om optimaal te kunnen functioneren. Maar wat als het ademen niet zo vanzelfsprekend gaat?
“Adem dan toch. Probeer rustig te ademen. Focus op je ademhaling. Leg je handen maar op je onderbuik en beweeg die omhoog. Meer niet.”
- Wat als je je adem al die tijd gewoon inhoudt? Uit angst, verdriet, emotionele situaties of uitzichtloosheid.
- Wat als je zo oppervlakkig ademt, dat het lijkt alsof je niet meer ademt? Uit stress, onrust, spanningen, problemen, oververmoeidheid, pijn of trauma.
- Wat als je ademen overgaat in uitwendige of inwendige hyperventilatie? Uit angst, paniek, onveilig en beklemmend gevoel of stress.
- Wat als je niet meer weet hoe je juist moet ademen? Zodat die ademhaling jou helpt om goed te functioneren, rustiger te zijn overdag, beter te slapen ‘s nachts, beter om te kunnen met (over)prikkeling en stress. Je lichaam en geest kunnen ontspannen en terug opladen.
Wat als… Dit zijn veel ‘Wat als…’ vragen. ‘Adem dan toch’ is dan zeker niet zo gewoon en natuurlijk.
Na mijn scheiding was ik gestopt met deze 3 basisbehoeften: eten, slapen en voelen. Er is geen slechtere combinatie dan hiermee tegelijk - weliswaar onbewust - te stoppen. En ook ik ben hier niet alleen uit gekomen. Ik heb professionele hulp gezocht, ben beginnen eten, zorg dragen voor mezelf, heel veel geslapen, heel veel geweend, alle emoties eruit gelaten… tot het op een dag minder werd, beter werd,... tot je op een dag voelde dat je terug kon ademen. Dat je terug ademruimte kreeg en die druk op je borstkas afnam. Tot je rustiger werd.
Tot die schim in de spiegel mij aankeek en met een klein hoofdknikje aangaf dat het goed kwam.