Het is misschien heel hard om te zeggen, maar als baby was ik eigenlijk geboren om te sterven. Ik had een zeldzame maagaandoening, die dan nog eens voornamelijk voorkwam bij jongetjes, waardoor ze niet onmiddellijk de oorzaak vonden. Doordat ik constant mijn melk overgaf, dachten ze aan reflux. Maar eigenlijk was mijn maagopening vergroeid waardoor er geen melk in de maag kon komen. Die bleef een tijdje in de slokdarm zitten om er daarna in gulpen terug uit te komen. Na 3 dagen zag ik paars en blauw, op het randje van verstikking toen mijn moeder mij in haar armen nam en door de gang liep op zoek naar een dokter. Een spoedoperatie heeft toen mijn leven gered.
Veilige hechting… aan de basisbehoeftes van voeding en in de tweede fase ook ademen kon niet voldaan worden. Een oermechanisme om te overleven (moet) dan in werking treden. Maar ik was als baby overgeleverd aan de medische zorgen om het te kunnen overleven. Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen dat ik voor een lange tijd een moeilijke relatie met voeding heb gehad, en soms nog. De angsten die ik onbewust moet hebben gevoeld, zijn diep geworteld.
Bewust heb ik dit als baby niet meegemaakt en kan ik het mij ook niet herinneren. Behalve één babyfoto waarop ik er echt heel ziek en bijna paars uitzag en een litteken, is er niets tastbaars. Maar alles wat je meemaakt wat een grote impact heeft, zet zich vast op celniveau. Alle overweldigende gebeurtenissen, trauma’s, emotionele inbreuken, gevoelens… slaan zich op in het geheugen van onze lichaamscellen. Dus als er later iets gebeurt dat zich daar ook maar een vleugje aan herinnert, kan dit een trigger zijn voor een lichamelijk, mentale of emotionele reactie.
Ik heb als baby en kind heel veel overgegeven, was een moeilijke eter en werd ook gestraft als mijn bord niet uit was. Eigenlijk was er in mij een oergevoel geactiveerd, dat ik maar wou eten wat ik nodig had en niet de volledige portie op mijn bord. Maar in die tijd, moest je bord leeg gegeten worden, en zelfs nog alle restjes in de potten en pannen. Of ik kreeg het gewoon ‘s avonds terug.
Ik heb ook problemen met bepaalde texturen van voeding, ik kan het niet altijd verklaren,... maar sommige dingen krijg ik daardoor gewoon niet binnen. Waaronder ajuin, en laat dit nu net één van de meest gebruikte ingrediënten zijn in de dagelijkse Vlaamse keuken. Vreselijk was het als kind om overal tussen de ajuinsnippers te moeten peuteren. En zo zijn er nog wel een paar voorbeelden, maar ik ga ze jou besparen.
Als baby was voor mij eten niet veilig. Die link is er toen onbewust gemaakt tijdens de periode van (on)veilige hechting. Zonder die operatie had ik het zelfs niet gehaald. Er was toen nog geen sprake van huid-op-huid-contact om die band te versterken.