We zijn 3 januari 2025 en ik kan niet geloven dat ik opnieuw ziek in bed lig. De week voor kerst, amper 3 weken geleden, was ik geveld door de buikgriep. Na 3 dagen voor ons dochtertje gezorgd te hebben die de ziel uit haar lichaam leek te kotsen. En nu brak de keelpijn en bronchitis, waar diezelfde dochter ook al 4 weken mee sukkelt, uiteindelijk ook door bij mij. Er zit dus niets anders op dan te rusten en uit te zieken.
Hoewel mijn agenda de komende dagen alweer goed gevuld stond. Doordoen, klanten, behandelingen… komaan! 2024 positief afgesloten, maar nu dit ook verder trekken in 2025. De afgelopen 2 maanden waren erg druk geweest en dan weet ik dat ik rust moet nemen. De 5 dagen die ik ‘vrij’ had tussen Kerst en Nieuw dekten natuurlijk niet die landing van rust en opladen. Nee, die waren ook druk, vermoeiend en overprikkeld. Daarbovenop was ik emotioneel en dus vatbaarder om ziek te worden. Het was onvermijdelijk. Ik zei nog op 1 januari, dat ik die extra dagen verlof op het einde van de week wel nog kon gebruiken. Dat dan de druk eraf was. Wel, het is ziekteverlof geworden.
Maar het begon 3 weken geleden. Op een verjaardagsfeestje werd onze dochter niet goed en moest al een eerste keer overgeven. Het lag deze keer niet aan de chips, cola en taart, want eigenlijk had ze er niet van gegeten. Het werd het begin van een zware nacht. Pas om 6u ‘s ochtends is ze uiteindelijk in slaap gevallen, nadat ze elk uur boven de pot had gehangen. Tot er op den duur enkel nog slijm en gal uitkwamen, zelfs een beetje bloed. Ik heb nog nooit iemand van zo diep horen wurgen, en dat dit uit zo een klein lichaampje kon komen.
Daar zaten we dan op het wc-matje in het kleinste kamertje. Ik leunde tegen de muur met mijn rug en mijn voeten steunden tegen de andere kant. Zo vormde zich een ruimte waar onze dochter zich ingenesteld had. Naast het toilet. Klaar om op elk moment zich voorover te kunnen buigen als haar maag zich omkeerde. Van uitputting viel ze tussendoor in slaap, daar op mijn schoot. En het enige dat ik kon doen, was haar haren achteruit houden, en haar in mijn armen nemen. En dat bleek voldoende. Raar maar waar, ze voelde zich in deze uiterst oncomfortabele situatie veilig. Zo hebben wij de nacht doorgebracht, en de komende 36u. Daarna was het voorbij. Om dan 2 dagen later mijn beurt te zijn.
Veilige hechting… Ik kom het af en toe tegen in mijn praktijk dat mensen hun verhaal doen waaruit blijkt dat ze als kind ‘onveilig of niet gehecht zijn’ aan de moeder in eerste instantie.
Ik zeg altijd dat veilige hechting al begint in de buik van je mama aan -9 maanden, en zelfs ook al daarvoor als het de periode om zwanger te worden niet vlot verlopen is. Als je ook tijdens je zwangerschap je angstig gevoeld hebt. Als de bevalling traumatisch verlopen is. Als je na de bevalling last had van post-natale depressie of het moeilijk had met de veranderingen. Als je baby een huilbaby blijkt te zijn. Er zijn tal van oorzaken of zaken die samenvallen en het angstige en onveilige gevoel kunnen versterken. Zowel bij de mama als bij de baby.
"Veilige hechting is dat je je als baby op onvoorwaardelijke wijze geliefd voelde, beschermd voelde en er voor je gezorgd werd."
Als klanten mij vertellen dat ze als baby of kind verwaarloosd geweest zijn, of zelfs misbruikt,... Of dat je moeder niet aanwezig was, verslaafd of depressief of zelfs zelfmoordpogingen heeft ondernomen. Of dat je ongewenst was en je moeder je daarom anders behandelde dan je broers en zussen. Dan snijdt dit als een mes recht door mijn hart en mijn moederhart.
Mijn 7-jarige dochter die dus op mijn schoot kroop naast het toilet om over te geven, voelde zich veilig. Mijn 7-jarige dochter die van zo diep kokhalsde dat er bloed mee kwam, panikeerde zelf niet. Mijn 7-jarige dochter die tussendoor uitgeput in slaap viel op mijn schoot, voelde zich beschermd. Zij is veilig gehecht en dat stelde mij gerust.